Chcemy zaprezentować Wam dzisiaj coś ważnego! Materiał, który dostaliśmy od pewnej mamy chorej dziewczynki. Dotyczy on pobytu w Centrum Zdrowia Dziecka w Warszawie i od razu na wstępie mówimy ? jak ktoś ma słabe nerwy, niech dawkuje lekturę, bo nóż (albo siekiera) w kieszeni się otwiera! Przekazany nam materiał poza wstrząsającą relacją, zawiera bardzo dużo zdjęć wraz z komentarzami autorki. Nie zwlekając ? zapraszamy do lektury!


?Jesteśmy z Polą po 3 tygodniach turnusu, przy pobycie stałym, na oddziale rehabilitacji pediatrycznej i neurologicznej. Miałyśmy być 4 tygodnie, miałyśmy brać udział w projekcie badawczym. Miał on polegać na częstych turnusach w Centrum co 4-6 tygodni, na rehabilitacji przy pomocy rezonansu stochastycznego, galileo, na monitorowaniu gęstości kości i jakości chodu. Taka intensywniejsza rehabilitacja z roczną analizą porównawczą chodu i gęstości kości. Projekt prowadzi rehabilitant z tytułem doktora oraz pani dr kierownik oddziału rehabilitacji. W tym projekcie biorą udział dzieci z RKiW oraz z wrodzoną łamliwością kości. Wiązałam z tym projektem ogromne nadzieje, bo wydawało mi się, że niesie on wiele korzyści dla dalszego rozwoju Poli i postępów w Jej rehabilitacji.

Przyjechałyśmy na oddział, ja z racji zaawansowanej ciąży zameldowałam się w Hotelu Patron, ponieważ na oddziale nie ma warunków do kąpania się oraz spania. Za ćwiczenia indywidualne, za rezonans stochastyczny i za galileo odpowiedzialny był pan dr rehabilitant.

Hydrokolator i Galwanizacja to zajęcia z zakresu fizykoterapii. Pierwsza polega na ogrzewaniu kończyn podgrzanymi okładami żelowymi, druga na stymulowania stóp i łydek delikatnym prądem 1,2 mA.

Terapia zajęciowa odbywana codziennie od poniedziałku do piątku z Panem Piotrem - super! Bez zarzutu. Wspaniały pogodny człowiek, powołany do pracy z dzieciakami. Pola uwielbiała zajęcia z wujkiem Piotrkiem.

Logopeda też codziennie. Też spoko. Pola lubiła i te zajęcia. Niestety półgodzinne zajęcia zaczynały się czasem z lekkim poślizgiem. Nie za każdym razem, ale jednak. A to pani musi siusiu, a to jakiś ważny telefon...

Edukacja specjalna - zajęcia w poniedziałki, środy, piątki. Zajęcia przepadły 2 razy, raz był 1 maja, raz Pani miała jakąś wizytę u lekarza. Zajęcia nie zostały odrobione, odpracowane. Zajęcia w pozostałe dni zaczynały się albo punktualnie, albo z ok. 10-minutowym poślizgiem!!! Raz Pani klucza do pokoju szuka, to znów musi iść po jakiś worek do śmietnika, innym razem na zajęcia wchodzi jakaś mama, by z panią ustalić dni i godziny zajęć własnego dziecka... Oczywiście czas, z jakiego zostaje okradziona Pola, nie jest odpracowany.


Basen: PO-RAŻ-KA! PO-MYŁ-KA! Wielkość basenu 3 x 3 metry! Brodzik! Basen w tragicznym stanie. Wyłożony płytkami, które są chropowate, kaleczą stópki Poli i jedno ramię. Później, nauczone doświadczeniem, na basen chodzimy w skarpetkach. Brak miejsca intymnego, gdzie można ubrać w pampersa 4-letnią dziewczynkę, natryski obrzydliwie zapuszczone, nie dostosowane dla dzieci na wózkach, ubikacja ze spleśniałymi od dołu drzwiami, dziecko na wózku nie ma szans na wjazd do WC (zbyt wąskie drzwi!).


Do basenu wchodzi się po schodach. Dzieci niechodzące trzeba wnosić na rękach. Gnijące ściany, sufity, płytki na podłodze z pleśnią na miejscu fug... W basenie zardzewiały filtry, więc zalano je betonem, a na beton położono płytki. Wodę wlewa się zielonym szlauchem ogrodowym i nim też wypompowuje wodę, gdy jest już zapyziała. W tak ciasnym baseniku kąpie się jednocześnie kilkoro dzieci. Nie ma mowy o zajęciach indywidualnych. Pani rehabilitantka instruktorka stoi na zewnątrz basenu, krzyczy do dzieci, co mają robić. Gdy dzieci nie słuchają lub gdy Pani chce im pokazać, jak powinny robić dane ćwiczenie, szturcha je delikatnie drewnianym kijem!!!


Po prostu masakra, syf, kiła i mogiła... Reszta Pań rehabilitantek stoi zazwyczaj przy jakiejś ścianie albo siedzi przy stole i intensywnie rozmawia we własnym gronie. Panie już od 9 rano są bardzo utrudzone pracą, zmęczone pacjentami i zblazowane. Snują się tu i tam, nic nie robiąc. Od czasu do czasu przetrą ścierką wannę od hydromasażu, pomogą jakiejś mamie wyjąć dziecko z wody...


Rehabilitacja indywidualna, jaką została objęta Pola - TRAGEDIA. Nie da się tego odpowiednio opisać, opowiedzieć. Postaram się jednak i mam nadzieję, że choć trochę będziecie sobie w stanie wyobrazić.

Pokój do rehabilitacji ma wymiary (powiedzmy na oko) 3 na 6 metrów. W tym pokoju stoją regały z książkami, segregatorami, papierami pana doktora rehabilitanta. Stoi też biurko z komputerem, telefon, 2 urządzenia do pomiarów, stół do rehabilitacji, piłki i wałki do rehabilitacji, drabinka oraz składany na trzy materac do ćwiczeń na podłodze. W tym pokoju przy komputerze siedzi pan dr rehabilitant, na łóżku i na piłce ćwiczą jakieś dzieci (wykonując serię ćwiczeń), stoją jeszcze studenci (3 rok studiów - praktykanci przed licencjatem) - 6-9 osób rożnie, zależy od dnia.

I do takiego pokoju ja wprowadzam Polę na zajęcia INDYWIDUALNE. Pan dr rehabilitant mówi studentom (ludziom tak naprawdę bez żadnych uprawnień, 3 lata po maturze), że oto jest Pola, ma przepuklinę, umie to, i to, i to, tego nie umie i tego też, wyznacza osobę, która będzie z Polą ćwiczyć, po czym odbiera telefon i wychodzi z sali, zostawiając Polę ze studentami, dwoje innych ćwiczących dzieci (również w ramach zajęć indywidualnych) w tym całym bajzlu...


Na rezonans również wysyła jakiegoś studenta z Polą. Idę z nimi. Student pyta się mnie na miejscu czy wiem, jak się włącza rezonans... Zupełnie nie radzi sobie z Polą, zajęcia mijają, Pola się trochę potrzęsła i tyle... Innym razem jakaś studentka nie wiedziała nawet, gdzie jest rezonans, jak do niego trafić. Została wytypowana do ćwiczeń z Polą (na Poli).

Na pierwsze galileo idę ja, Pola i pan dr rehabilitant. Pokazuje mi jak działa galileo, jak je włączyć i nastawić. Kolejne zabiegi mam robić sama Poli, przychodzić tu i sobie włączać.

Tak wygląda prawie każda rehabilitacja indywidualna. Studenci codziennie inni. Raz na rezonansie pan dr rehabilitant krzyczy na swoich studentów, że nie myślą, że źle Polę trzymają, że nie tak. Pola zmieszana patrzy na mnie, nie wie za bardzo czemu te krzyki, za co...

Sytuacje z rehabilitacji zgłaszam pani kierownik oddziału rehab (naszej prowadzącej pani doktor). Ta mówi mi, że dobrze, iż ją informuję o takich swoich spostrzeżeniach, że porozmawia z panem dr. rehabilitantem. Jednak przez kolejne 3 dni nie zmienia się nic. Idę ponownie na rozmowę. Rozmowa nie jest już taka miła. Dowiaduję się, że pan dr rehabilitant ma zgodę dyrekcji szpitala na praktyki studenckie, że jeśli mi się nie podoba, to mogę zrezygnować z rehabilitacji...

No i zrezygnowałam po 3 tygodniach...


Oczywiście nikt nie zapytał mnie o zdanie, czy pozwolę studentom na pracę z moim dzieckiem, czy wyrażam zgodę, aby ćwiczyli oni z moim dzieckiem pod nieobecność ich profesora z uczelni, a rehabilitanta Poli... Nie wiem też, jak szpital rozlicza się z tym dr. rehabilitantem. Oficjalnie pracował on z Polą po pół godziny dziennie, plus rezonans i galileo (czyli godzina). Dodatkowo prowadzi praktyki studenckie. Ma program badawczy. Za wszystko chyba raczej jest kasa... Tylko że ani Pola rehabilitacji nie miała, ani studenci niczego się raczej na Poli nie nauczyli, bo nie chciała ona z nimi współpracować. Nie wykonywała ich poleceń, bawiła się z nimi. Zauważyłam też, że na takie warunki, na takie standardy, jest ogólne przyzwolenie. Nikogo nic nie dziwi.

Któregoś razu na rezonans wchodzi lekarka i przy mnie oraz studentach zwraca się do dr. rehabilitanta: ?No, miałeś do mnie wpaść, czekam i czekam. Nie po drodze ci do mnie?? Na co dr rehabilitant mówi: ?No, dobra to już idę.? Zostawia Polę ze studentami i wychodzi... I takie sytuacje mają miejsce codziennie.

Ja nie po to tam pojechałam, żeby studenci mieli dziecko, na którym mogą odbywać praktyki. Kilka razy zajęcia, które planowo Pola ma mieć o 11:30 - my je mamy w naszym grafiku zajęć, a dr rehabilitant ma je w swoim grafiku indywidualnych ćwiczeń z pacjentami - odbywają się o całkiem innej porze, bo nie ma kto ćwiczyć z Polą (brak studentów) albo coś wypadło, a bo to, a bo tamto...


Ta rehabilitacja jest opłacana z naszych podatków, z funduszy NFZ. Pracownicy biorą kasę, ale nie pracują sumiennie, ich praca z dziećmi, czas pracy nie jest monitorowany, kontrolowany przez nikogo. A jak widać, sumień co niektórzy nie mają. Co więcej, na takie turnusy nie przyjeżdżają obrotni, zaradni, radzący sobie finansowo rodzice i ich dzieci. Raczej ci ubodzy, których nie stać na zapewnienie dziecku prywatnej rehabilitacji, prywatnych turnusów w super ośrodkach. Są to rodzice dzieci z małych miasteczek, wiosek, gdzie nie ma ośrodków rehabilitacyjnych, rehabilitantów. I dla nich takie turnusy to jedyna forma rehabilitacji. I to jest straszne.

Co do samego oddziału: Stołówka nie dostosowana do dzieci niepełnosprawnych. Ciasna. Pokoje jak to na oddziale, 4-osobowe, 2-osobowe. Na cały oddział dla rodziców jeden tylko prysznic. Jedzenie dla dzieci takie sobie... Rodzice jedzenie i spanie muszą sobie ogarniać sami. A okoliczne sklepy i jadłodajnie zdzierają niemożliwie. Za pobyt z dzieckiem na oddziale ponosi się opłatę 5,80 zł (albo 6,80 zł) za dobę.


Wiele oddziałów i miejsc w Centrum Zdrowia Dziecka jest pięknie odremontowanych, w wysokim standardzie, barwnie i kolorowo przystrojonych, przyjaznych dla dzieci. I na każdej niemal odnowionej ścianie, podłodze, patio jest tabliczka, jaka fundacja, organizacja, grupa wyznaniowa dała na ten cel pieniądze ? słowem, kto jest sponsorem remontu danej powierzchni. Jest jednak wiele miejsc, które wybudowane 35 lat temu nie zostały nigdy odnowione, konserwowane, naprawione. Zdjęcia pochodzą z obszaru, gdzie odbywa się rehabilitacja stacjonarna i na pobycie dziennym dzieci niepełnosprawnych przyjeżdżających tu z całej Polski. Ściany, podłogi, sufity, windy, sanitariaty i różne zakamarki, po których przemieszczają się codziennie rodzice z niepełnosprawnymi dziećmi.

Lekarze na oddziale ok. Pielęgniarki ok. Jedna cudowna, wspaniała - Pani Halinka R. Anioł nie człowiek! Niezwykła empatia, radość i uśmiech na twarzy!?